õâàòàòü
sufficere [io, feci, fectum];
suppetere [o, ii, itum];
suppeditare [1];
+ ó êîãî òîëüêî õâàòàëî ñèë íîñèòü îðóæèå , ÿâèëèñü â ïîëíîé ãîòîâíîñòè quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere;
+ åñëè õâàòèò æèçíè si vita suppetit;
+ òîëüêî áû õâàòèëî æèçíè modo vita supersit;
+ õâàòàòü íà ïîâñåäíåâíûå ðàñõîäû suppetere cotidianis sumptibus;
+ íå õâàòàòü abesse (hoc unum illi afuit;
abest quod avemus);
deesse;
superesse (quid superest ad honoris mei tribunal et columen?);
+ ó òåáÿ è áóìàãè íå õâàòèò ne charta quidem tibi suppeditat;
+ òî íå õâàòàòü, òî áûòü ÷ðåçìåðíûì et deesse et superesse;
+ âðåìåíè , ïîæàëóé , íå õâàòèò non videntur tempora suffectura;
+ õâàòèò ñ òåáÿ , åñëè … sufficere tibi debet, si…