Ñëó÷àéíûå ñëîâà.
ïðåäçíàìåíîâàíèå
omen [inis, n];
ïðèíîðàâëèâàòü
accommodare [1] (sumptûs
øèëî
subula [ae, f];
ìûñëü
sententia [ae, f];
sensus [us, m];
acies [ei, f] (aciem intendere);
mens;
mentis actio [onis, f];
cogitatio [onis, f];
opinio [onis, f];
+ ïðèéòè ê ìûñëè ÷òî-ë. ñäåëàòü incidere ad aliquid faciendum;
+ ìûñëü îáëå÷åíà â èìïðîâèçèðîâàííûå ñëîâà verbo subito sumpta est sententia;
+ ñîêðîâåííàÿ ãëóáèíà ìûñëè templa mentis;
+ ñàìûå ñîêðîâåííûå ìûñëè interior animus, recondita animi pars, animi, interior pars, interiora orum, interior regio, profundum, animi secretum, imus animus, internitas, penetralis animus;
+ íàïðàâèòü ñâîè ìûñëè íà ÷òî-ë. inducere animum in [ad] aliquid (jacentem animum inducere in spem meliorem);
+ õîðîøî âûðàæàòü ìûñëè ñëîâàìè cogitate mentis praeclare eloqui;
verbis explicare;