Ñëó÷àéíûå ñëîâà.

êðàéíèé
ultimus [a, um];

ïàëèñàäíèê
hortulus [i, m]

ñëåäîâàíèå
successio [onis, f];

êàçàòüñÿ

apparçre [e]o, ui, itum; vidçri [e]or, visus sum (felix est non qui aliis videtur, sed qui sibi);
+ êàæåòñÿ speciem affert / praebet; speciem habet / prae se fert;
+ íåêîòîðûì ýòî êàæåòñÿ óäèâèòåëüíûì haec quibusdam admirabilia videbantur;
+ Àðèîâèñò êàçàëñÿ íåâûíîñèìûì Ariovistus ferendus non videbatur;
+ íàêàçàíèå (ïî)êàçàëîñü ìíå ëåãêèì poena mihi levis est visa;
+ îòòóäà (Äèäîíå) ñëûøàëèñü, êàê åé êàçàëîñü, ãîëîñà hinc exaudiri voces visa (Dido);
+ Êàòîí ïðåäïî÷èòàë áûòü ÷åñòíûì ÷åëîâåêîì, ÷åì êàçàòüñÿ (òàêîâûì) esse, quam videri, bonus malebat Cato;
+ òàê ìíå êàæåòñÿ ita mihi videtur;
+ èì êàæåòñÿ, ÷òî îíè âíå îïàñíîñòè abesse a periculo sibi videntur;



Âåðíóòüñÿ íàçàä
Ÿíäåêñ.Œåòðèêà © áûñòðî-ñàéò | Íàâåðõ ^